Vrijdag de dertiende, laten we het er maar op houden dat dat oma Dini's geluksgetal is....
Strak op tijd staat de taxi om 8.45 uur voor de deur. Die levert ons met twee koffers en een grote reistas vlot op Schiphol af, prima service. We moeten 20 minuten wachten tot de incheckbalie open gaat. De rijen vallen mee en we zijn redelijk snel aan de beurt. Ook de rij bij de douane is te overzien. Rond half 11 lopen we rond en hebben we een uurtje totdat we ons bij de gate moeten melden. We drinken wat, kopen wat broodjes voor onderweg (je weet maar nooit hoe het eten aan boord is...) en gaan iets voor half 11 naar de gate. Daar mogen de tassen door de röntgen en gaan wij door de bodyscan. Ook die valt mee, het is zo gebeurd en we kunnen in de laatste rij. Rond half 1 gaan we boarden. Met een kwartiertje vertraging vertrekken we om kwart over 1 richting Orlando.
Zo, nu nog zo'n 9,5 uur door te brengen op onze stoelen. Maar ook dat valt mee, na een uurtje ontvangen we de gereserveerde mediaplayers en gaan de oordopjes in. We kijken aardig wat films en hoeveel de eerste vier uur voor ons gevoel langzaam voorbij gaan gaat de tweede helft best snel. Tussendoor krijgen we warm eten en zijn we blij dat we lekkere broodjes gekocht hadden.
Als we de films zat zijn is het nog maar kort tot de landing wordt ingezet. Het landen is minder fijn, Sofie en ik hebben oorpijn want we gaan in korte tijd van 10 km hoogte terug naar de grond. De landing zelf voelt wat lomp, er staat veel wind en er wordt flink geremd. Maar goed, we zijn geland! Om 10 voor 5 plaatselijke tijd, in Nederland bijna 23.00 uur.
Op naar de douane en de koffers. De rij voor de douane is minder erg dan verwacht en een half uurtje later worden we nogal serieus ondervraagd over onze plannen in de VS, de laatste keer dat we in de VS waren (oeps, wanneer was dat ook alweer?) en onze beroepen (heel relevant?). Vier stempels in onze paspoorten rijker gaan we op zoek naar onze bagage die al rondjes maakt op de band. Dan nog een laatste tassencheck op meegebracht eten en we kunnen eindelijk naar buiten. En daar voelen we de zomerse temperatuur van Florida voor het eerst, het voelt heerlijk na alle airco's. Ook erg warm maar er staat een lekker windje.
Door naar Alamo waar we gelukkig maar vier mensen voor ons in de rij hebben. We mogen een minivan uitkiezen die ons aanspreekt en er blijkt ruime keus. We kiezen eensgezind een witte Dodge, heerlijk Amerikaans. De TomTom heeft ondertussen een GPS- signaal en het blijkt nog 40 minuten rijden naar ons hotel. Valt mee dus.
Onderweg zien we typisch Floridiaanse (bestaat dat woord?) huizen met een soort kooien over de zwembaden heen. Ook verbazen we ons over het tolsysteem, op deze korte afstand passeren we vijf tolhuisjes waar we opgeteld 6,50 dollar betalen...
Ons hotel is snel gevonden en blijkt mooier dan op de foto's, dat is ook wel eens en keertje leuk. Rond 19.30 uur ploffen we op onze kamer neer en staan Sofie en Max binnen 1 minuut in hun zwemkleding. Oké, zwemmen dus. Het water is superlekker! We zwemmen even kort want om meteen in het goede ritme te komen willen we ook nog avondeten voordat we gaan slapen. Michiel en ik verbazen ons over de energie van de kinderen, die zijn nog helemaal niet moe! Dat het nog licht is helpt daar vast bij.
Tegen negen uur vinden we een leuk uitziend restaurant in de buurt, een Italian steakhouse, grappige combi. Het eten blijkt heel erg goed. Maar nu slaat de vermoeidheid toch echt toe en komen Michiel, Sofie en ik niet verder dan het delen van een antipastisalade met een bord calamari. Max kiest uit de kindermenu's een steak met pasta en is helemaal blij, eindelijk een echte Amerikaanse steak! Halverwege de maaltijd beginnen Sofie en Max bijna letterlijk om te vallen van de slaap en weten we niet hoe snel we weer in het hotel moeten komen. Binnen vijf minuten zijn we allemaal in diepe slaap na een hele lange dag die uiteindelijk erg mee viel.
Vermoeid maar wel heel vrolijk, jullie zitten er in ieder geval...Nu dan flink gaan genieten!
BeantwoordenVerwijderen