Dag 19 Miami: Coral Gables

Zo. Vandaag doen we even een tandje terug. We waren toch wel erg moe gisteren. Bovendien hebben Sofie en ik toch iets van een virusje opgelopen, we voelen ons allebei wat gammeltjes, in de verte zelfs een tikkeltje grieperig... Nu maar hopen dat dat niet doorzet.

We slapen lekker uit en pas tegen half 11 lopen we naar beneden. We gaan er eigenlijk al vanuit dat we niet in het hotel kunnen ontbijten maar zowaar, er is ontbijt! Das toch wel makkelijk. We nemen een simpel ontbijt: sapje, bagels, en voor Max een cereal. Het smaakt prima.

Met de Capitoolgids in de hand lopen we daarna naar het terras van het hotel om in de schaduw te bekijken wat we vandaag willen doen. Geen lange wandeling vandaag in ieder geval!
In de gids staat een autorit beschreven door Coral Gables, een van de rijkste wijken van de VS. Dat lijkt ons wel wat, lekker lui in de auto met airco de toerist uithangen.

Tegen 12.30 zitten we in de auto. We hebben de verplichte 10 minuten wandeling naar de parkeergarage in de brandende zon overleefd ;-)

Sofie voelt zich niet super, ze heeft een paracetamol op en gaat lekker liggen in haar autostoel. De TomTom geeft aan dat het 15 minuten rijden is dus dat valt mee. Onderweg hebben we weer een mooi uitzicht op de skyline van Miami.

Als we in Coral Gables aankomen starten we met de route uit de gids. Coral Gables is ontworpen door George Merrick. Het was zijn droom een nieuwe stad te ontwerpen waarbij de architectuur deels Spaans en deels Italiaans moest zijn. Zo is bijvoorbeeld een toegangspoort een kopie van de poort van Granada.

Het is een groene wijk met veel bomen en mooie grote huizen. De meest opvallende gebouwen waar we langskomen zijn de Alhambra watertoren, de Venetian Pool en het Biltmore hotel.

We kijken even door het hek van de Venetian Pool wat een prachtig openlucht zwembad is, maar het is er zo druk dat ik er geen leuke foto's van kan maken.

Ondertussen komen we door wijken met namen als French city village, Dutch South African village, Chinese village en French Normandy village. Alleen in de laatste twee wijken is het type huizen echt herkenbaar.

Een uur later zit de rondrit erop, toch best leuk om te zien.

Onderweg naar het hotel rijden we nog even langs een Target. Sofie had daar een mooie koptelefoon gezien die ze graag wil kopen. Dan kunnen we meteen weer even wat water en snacks inslaan.
Rond half 3 zijn we geparkeerd en lopen we de Target binnen. We stoppen eerst bij de Starbucks om even ons energienivo op pijl te brengen. De koffie, icetea, very berry hibiscus (nieuw drankje, vindt Max erg lekker!) en de cake smaakt goed. Daarna vermaken we ons ruim een uur in de Target (heerlijk toch dit soort winkels!) en staan om 16.15 uur weer buiten.

Tegen vijfen zijn we weer terug in het hotel. Om daar de vervelende ontdekking te doen dat er twee knuffeltjes van Max kwijt zijn.... We zoeken de hele kamer af en kunnen niets anders dan concluderen dat de knuffels met het wisselen van het beddengoed per ongeluk met de vuile was zijn mee gegaan. We lopen naar beneden om bij de receptie te vragen of de knuffels nog teruggevonden kunnen worden en de mevrouw geeft aan dat ze housekeeping zal bellen en het nog laat weten.
Tien minuten later wordt er op de deur geklopt en staat er iemand met een knuffel voor de deur, gelukkig! Als ik vraag of ze de ander ook gevonden heeft blijkt dat ze niet doorgekregen had dat er nog een kwijt was. Ik leg uit dat we nog een zwart-witte rog missen (inderdaad, het souvenir van Max uit Seaworld) en ze zegt dat ze verder gaat zoeken. Nu maar hopen dat ze die ook nog vinden. Max is er gelukkig heel relaxed onder dus maken we er verder geen drama van.

Michiel en Max gaan nog even zwemmen en Sofie en ik rusten lekker uit op de hotelkamer. Ik maak alvast een begin met het verslag en Sofie probeert YouTube-filmpjes te kijken met haar nieuwe koptelefoon op. Probeert, want de internetverbinding is hier erg instabiel.

Om een uur of zeven wordt het tijd om op pad te gaan voor het avondeten. Het wordt deze keer sushi in een restaurant dichtbij het hotel, op Collins avenue. Zelfs Max heeft daar deze keer zin in. We zitten er zoals iedereen hier in Miami doet, op het terras, aan een drukke straat met vrij harde muziek op de achtergrond. Het begint inmiddels te wennen.

De sushi is echt heel goed, veel beter dan in Naples. Duidelijk vers gemaakt ter plekke. Een uurtje later is het eten al weer op en lopen we voor een toetje nog even de hoek om, Lincoln road op. De temperatuur is zo 's avonds een stuk prettiger, nog steeds heel warm maar niet te. We slenteren wat tussen een hoop mensen door en pikken ondertussen nog een frozen yoghurt voor Max op en een McFlurry voor Sofie.

Om een uur of half 10 zijn we alweer terug bij het hotel. Nog even het verslag afmaken, een beetje Olympische spelen kijken en daarna op tijd slapen.